SPOED!

Soms gebeurd er iets waardoor je volledig in beslag wordt genomen. Alles lijkt aan je voorbij te trekken. Geen moment die je echt bewust meemaakt. De paniek is groot en omdat je niet in paniek kan raken, lijkt er iets uit te schakelen. Alsof al je gevoel uit je wordt gezogen en je niet kan nadenken. Toch verstijf je niet maar doe je wat je moet doen. Zonder in paniek te raken of erbij stil te staan. Er is geen tijd..

Na de punctie en de terugplaatsing heb ik last van buikpijn. Niet zo gek natuurlijk als je bedenkt dat ze met een inmens grote naald je eitjes aanprikken en reigen om ze eruit te halen. Na weken te hebben geprikt, een volle buik te hebben en dan nog een aantal keren in je buik te worden geprikt. Alsof je een aantal keren in je buik bent gestompt. Je voelt je bont en blauw, beurs maar er is niets te zien. Vanbinnen ziet het er waarschijnlijk wel zo uit en misschien maar goed dat we dat niet kunnen zien. Nee, ik keek er niet van op. Ik probeerde de rust te vinden en liters water te drinken. De buikpijn bleef, soms hevig en soms in wat mindere mate. Mijn buik was nog steeds opgezet en leek soms op knappen te staan. Ik merkte op dat ik ook snel buiten adem raakte. Niet iets voor mij. Toch gaf ik mijn lichaam de tijd. Tot gister. Terwijl ik stond te koken, begon ik te trillen. Ik was duizelig en dacht dat ik ging flauwvallen. Even raakte ik in paniek. Al gauw wist ik dat ik suiker nodig had. Ik propte het in mijn mond en kauwde alsof mijn leven ervan afhing. Ik ademde in en uit. Probeerde mezelf te kalmeren. Het ging net goed. De buikpijn werd heviger, mijn buik zette op en ik was ontzettend moe. Nu maakte ik mij echt zorgen. Dit voelde zo anders dan de vorige keer. De gevoelige borsten, de moeheid en de trek en of het misselijk zijn dat wijt ik aan de Utrogestan. Het stond zelfs keurig op de bijsluiter. Dit, dit was anders.

Zo gauw als het kon belde ik de afdeling. In de hoop dat ze mij gerust zouden stellen. Dat het erbij hoort en het wel weer goedkomt. Na mijn zegje gedaan te hebben, hoorde ik haar meteen overleggen met mijn gynaecoloog. Ik herkende zijn stem. 'Je moet meteen komen' hoorde ik aan de andere kant van de telefoon. 'Zo snel mogelijk, gaat dat lukken?' Ik keek op de klok. 'Ik doe mijn best'. Meteen belde ik mijn 'Moffel'. Kort maar rustig stelde ik hem op de hoogte. Geen paniek! Ik beloofde hem te bellen als ik meer wist. Hijgend kwam ik aan. Iedereen was op de hoogte. Meteen moest ik naar boven om bloed te laten afnemen. Voordat ik kon plaatsnemen in de volle ruimte was ik al aan de beurt. Er stond kennelijk spoed op het formulier. Na twee buisjes bloed en een verbandje verder ging ik weer richting de afdeling. Nu was het wachten op de uitslag. Nog steeds voelde ik niets. Rustig wachtte ik op mijn beurt. Ondertussen stuurde ik 'Moffel' een smsje om hem op de hoogte te brengen. Een oke xx kreeg ik niet veel later terug. De uitslag was binnen.De uitslag toonde geen ernstige afwijkingen. 'Ik wil ook even een kijkje nemen'. Ik keek mee. 'Je eierstokken zijn vergroot'. 'Dit doet vast pijn'. Hij had het goed. Mijn buik leek spontaan op te zetten. 'Ook kan je hier zien dat je wat vocht in je buik hebt'. Heel eerlijk zag ik vrij weinig. Naar mijn idee zag het er onrustig uit maar verder kon ik er weinig wijs uit worden. Gelukkig hij wel. Na mijn kleding te hebben aangetrokken nam ik recht tegenover hem plaats. 'Je hebt een lichtelijke overstimulatie'. Ik kon niet veel meer uitbrengen dan een simpele oke. 'Het is (nog) niet zo ernstig dat we nu meteen iets moeten doen'. 'Wel is het logisch dat jij je zo voelt', vervolgde hij. Ik mocht naar huis. Wel met de belofte rust te nemen en nog meer water te drinken. Als het niet gaat moet ik met spoed terugkomen. 'Morgen bel ik je om te kijken hoe het met je gaat en of we toch iets moeten doen' zei hij terwijl hij mij de hand schudde. Na een kort babbeltje met de lieve assistent verliet ik het ziekenhuis.

Meteen belde ik mijn 'Moffel'. Ik kreeg op mijn kop. Hij vindt dat ik niet genoeg rust neem. Ergens heeft hij gelijk maar het is zo moeilijk. Ik ging naar huis. Ik besloot te luisteren. Op de loungebank in het zonnetje plofte ik neer. Naast mij een grote beker met water. Nu pas had ik tijd om na te denken. De gevoelens de vrije hand te geven. Ontdaan zat ik daar. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik meer moet rusten. Beter voor mezelf moet zorgen. Mijn lichaam draagt een embryo, het huisje van ons kindje. Een kostbaar iets waar ik zuinig op moet zijn. Het huishouden, de afspraken en de dagelijkse dingen, het kan mij gestolen worden. Het is mijn tijd. Mijn lichaam heeft zoveel moeten ondergaan dat het dat op z'n minst verdiend.

Lief kindje, zit je daar nog? Hou vol, hou vast. Ik beloof dat ik goed voor mezelf, voor jouw huisje en voor jou ga zorgen. Laat mij niet ontdaan achter.